Zomer 2014
Sinds een paar weken werk ik met Pardoes toe naar het trainen in vrijheid. Ik heb dat altijd verwaarloosd, omdat ze zodra ik haar los knip weg loopt. Ze gaat veel liever langs de kant van de rijbaan grasjes eten en andere dingen doen ipv trainen. Kortom ze is geen gemakkelijke volger en gaat het liefst haar eigen weg. Maar sinds ik dit stuk van het rechtrichten heb opgepakt ben ik er van overtuigd dat training in vrijheid een onmisbare schakel is naar een goed rechtgericht paard. Echter dit moet met een open dialoog
Alvorens het nemen van deze stap heb ik haar hele leven al gewerkt aan onze togetherness. Echter haar ziel was ongrijpbaar, ik kon haar niet bereiken. Ze was heel lief en werkwillig, maar tegelijkertijd afwezig, naar de omgeving toe gericht en niet naar de mens. Angst regeerde haar, ze was wantrouwend en eigenzinnig. Alles aan Pardoes was extreem, niets gaat vanzelf, ik moet overal voor knokken. We hebben veel ongelukken gehad, veel blessures, veel ziek zijn en wanhopige tijden meegemaakt. Totdat ik in 2007 in aanraking kwam met de holistisch dierenarts en in 2008 met het rechtrichten. Vanaf dat moment had ik beter controle over haar gezondheid en ontdekte ik dat haar karakter niet exclusief was. Echter de meeste van deze karakters halen hun 8ste jaar niet, door de extreem hoge sensitiviteit en daardoor moeilijke omgang en heftige reacties. Ze belanden al jong bij de slager. Ik gaf de moet niet op en wilde alleen maar investeren in dit paard en ging op zoek naar hulp. Parelli was niet de oplossing, ik moest haar van binnen bereiken en in 2011 ontmoette ik Noora Ehnqvist. We hebben een aantal intensieve clinics bij haar gevolgd en de learnings pas ik toe in de dagelijkse omgang met Pardoes. Onze togetherness is sinds die tijd enorm verbeterd en groeit nog dagelijks. De oneindige zoektocht naar Pardoes is enorm waardevol voor mijn ontwikkeling. Zij is al 17 jaar mijn ultieme professor.
En nu de vervolgstap, naar het werken in vrijheid. Met Pardoes in een open dialoog.
Het grondwerk met een grote boog in de leadrope en het aanleren van de half disengage, gaat best aardig. Bij de half disengage stuur ik de achterhand weg, zodat Pardoes het hoofd naar mij toekeert, hierbij let ik er op dat ze niet teveel de voorhand in de grond draait en overbelast, maar dat ze met de voorhand blijft lopen.
Nu de lijn zo lekker los hangt loopt mijn eigenzinnige Pardoes met regelmaat weg. Dus de half disengage is een fantastisch hulpmiddel om haar bij de les te houden. Dit leidt er ook toe dat ze zich vragend naar binnen richt, de figuring out state en ze stretched hierdoor ook lekker de buitenspieren. Het zal niet makkelijk worden om haar bij me te houden straks zonder lijn, maar ik geef niet nu al de moed op, het gaat best leuk,
De volte oefeningen om mij heen gaan nog niet lekker stromend en vooral rechtsom op de volte heeft Pardoes enorm veel moeite met haar zelfhouding. Haar achterhand komt van nature iets naar binnen, ze loopt travermatig, waardoor lengtebuiging naar rechtsom enorm lastig is voor haar. Maar nu met de oefeningen aan de leadrope en de disengage zie ik verbetering in haar lengtebuiging.
Wat ook verandert is haar state of mind. Ze vind het fijn om mee te lopen aan de losse leadrope en volgt veel makkelijker. Door de zachtheid van de hulpen let ze beter op en reageert sneller op de vraag. Ook af en toe een brokje om de positieve beloning te versterken draagt zeker bij aan een betere medewerking.
Ik krijg meer en meer het gevoel dat het wel eens zou kunnen lukken het werken zonder lijn en halster, maar de weg er naar toe moet ik zeer gedegen en berekenend uitzetten. Bij deze dame is namelijk de laatste 17 jaar nog niets vanzelf gegaan. Elke gewonnen stap was een cadeautje.